Kent u iets van kunst?

Eerst exposeerde ze in het MOMA daarna in het Centre Pompidou, een dame die kunst ademt en kunst verpersoonlijkt. Ze weet niets van chemie en fysica en vraagt zich af of het wel opportuun is dat de kunstwereld de laatste decennia zo benadrukt dat iedereen iets van kunst moet weten. Nu zit ze terug thuis in Buenos Aires, de stad die dit jaar Boekenhoofdstad van de wereld is. De correspondente van de kunst, de kunstige correspondente die niet schrijft wel communiceert. Haar brieven getuigen waarheden en leugens die we zelf mogen uitvinden en ontdekken in haar grafische tekens. Het is geen geheime taal, het is geen zelf uitgevonden taal, het is communiceren door grafische vormen met de mensen die willen kijken en lezen. Dat zegt ze zelf over haar stencils.  Mirtha Dermisache woont in Recoleta, centrum Buenos Aires, maar is niet veel thuis. Zeker haar werk reist van het ene land naar het andere. "Ik zelf zeg niets, mijn werk spreekt, het is aan jullie om te lezen ... of niet." zegt ze. Ze werkt meestal met de rotring, in zwart/wit. Ook wel met zwarte zachte potloden. Het lijken letters maar het zijn er geen, heet lijken woorden maar ook dat is een verzinsel. "Ik zeg niets, ik schrijf en het wordt literatuur als iemand wil lezen." De bezoekers van de tentoonstelling, gelijk waar in de wereld, blijven zoeken naar een zin, de zin. Ze komen dichter, nemen afstand, draaien hun hoofd van links naar rechts, vernauwen hun ogen, in de hoop iets essentieels te zien. "Ik zeg niets, ik ben wel nieuwsgierig wat ze van mijn werk zeggen, wat mijn werk hen zegt."
Toen ik jong was, ging naar de kunstschool van het museum van Schone Kunsten in Buenos Aires, tekenen was mijn liefde. In mijn vrije tijd schreef ik veel. Tot plots die twee elkaar vonden en ik gewillig in hun voetspoor stapte. Ik zag de chinese tekens in boeken en in chinese restaurants in de stad als ik klein was, ik vond dat zo mooi. Je kon er vanalles in ontdekken: een huisje, een boom, een zon, een wandelende vrouw, een rivier... En zo zijn mijn grafische brieven geboren. Ik heb echt geen boodschap aan de mensen, zij geven mij hun boodschap. Dat is voor mij pure kunst." Het valt Mirtha op dat vooral mensen die weinig van kunst kennen in de elitaire betekenis, haar de mooiste en diepste boodschappen doorgeven via haar grafisch gekrabbel.
"Het is vaak een verademing dat we er niets van begrijpen. Dat er in een boodschap geen letterlijke boodschap zit, is een bevrijding. Het is net als chemie of wiskunde, daar begrijp ik niets van, het zegt me niets, maar ik heb wel bewondering voor de mensen die er grootse dingen mee kunnen doen. Voor mij is een berekening van Einstein met al die onbegrijpelijke tekens, pure kunst."
Het monument dat Buenos Aires heeft gemaakt voor Wereldboekenhoofdstad is de toren van Babel vol boeken in allemaal verschillende talen, dat is schitterend. Dit monument brengt een prachtige boodschap over en toch begrijpen we niet veel van de Russische, Chinese, Japanse, Nederlandse, Duitse, Roemeense, Jiddische boeken die er tussen zitten. De boodschap komt wel over. Dat is kunst, daarvoor moet je er niets van begrijpen en toch weet je."